اباالفضل العباس فرزند امیر المؤمنین، برادر سید الشهدا، فرمانده و پرچمدار سپاه امام حسین - علیه السلام - در روزعاشورا بود. عباس در لغت، به معنای شیر بیشه، شیری که شیران از او بگریزند است مادرش «فاطمه کلابیه» بود که بعدها با کنیه «ام البنین» شهرت یافت. امام علی - علیه السلام - پس ازشهادت فاطمه زهرا- سلام الله علیها- با ام البنین ازدواج کرد. عباس، ثمره این ازدواج بود. ولادتش شعبان سال 26 هجری در مدینه نوشته‏اند و بزرگترین فرزند ام البنین بود و این چهار فرزند رشید، همه در کربلا در رکاب امام حسین - علیه السلام - به شهادت رسیدند. وقتی امیرالمؤمنین شهید شد، عباس چهارده ساله بود و در کربلا 34 سال داشت. کنیه‏اش «ابو الفضل» و «ابو فاضل» بود و از معروفترین لقبهایش، قمر بنی هاشم، سقاء، صاحب لواء الحسین، علمدار، ابو القربه، عبد صالح، باب الحوائج و ... است.
عباس با «لبابه» دختر عبید الله بن عباس (پسر عموی پدرش) ازدواج کرد و از این ازدواج، دو پسر به نامهای عبید الله و فضل یافت. بعضی دو پسر دیگر برای او به نامهای محمد و قاسم ذکر کرده‏اند.
آن حضرت، قامتی رشید، چهره‏ای زیبا و شجاعتی کم نظیر داشت و به خاطر سیمای جذابش او را «قمر بنی هاشم»می‏گفتند. در حادثه کربلا، سِمَت پرچمداری سپاه امام حسین - علیه السلام - و سقایی خیمه‏های اطفال و اهل بیت امام را داشت و در رکاب برادر، غیر از تهیه آب، نگهبانی خیمه‏ها و امور مربوط به آسایش و امنیت خاندان حسین - علیه السلام - نیر بر عهده او بود و تا زنده بود، دودمان امامت، آسایش و امنیت داشتند.
روز عاشورا، سه برادر دیگر عباس پیش از او به شهادت رسیدند. وقتی علمدار کربلا از امام حسین - علیه السلام - اذن میدان طلبید حضرت از او خواست که برای کودکان تشنه و خیمه‏های بی‏آب،آب تهیه کند. ابو الفضل - علیه السلام - به فرات رفت و مشک آب را پر کرد و در بازگشت به خیمه‏ها با سپاه دشمن که فرات را در محاصره داشتند درگیر شد و دستهایش قطع گردید و به شهادت رسید.البته پیش از آن نیز چندین نوبت.همرکاب با سید الشهدا به میدان رفته و با سپاه یزید جنگیده بود. عباس، مظهر ایثار و وفاداری و گذشت بود.وقتی وارد فرات شد، با آنکه تشنه بود،اما بخاطر تشنگی برادرش حسین - علیه السلام - آب نخورد و خطاب به خویش چنین گفت:
یا نفس من بعد الحسین هونی‏
و بعده لا کنت ان تکونی‏
هذا الحسین وارد المنون‏
و تشربین بارد المعین‏
تالله ما هذا فعال دینی‏
و سوگند یاد کرد که آب ننوشد. وقتی دست راستش قطع شد،این رجز را می‏خواند :
و الله ان قطعتموا یمینی‏
انی احامی ابدا عن دینی‏
و عن امام صادق الیقین‏
نجل النبی الطاهر الأمین‏
و چون دست چپش قطع شد،چنین گفت:
یا نفس لا تخشی من الکفار
و ابشری برحمه الجبار
مع النبی السید المختار
قد قطعوا ببغیهم یساری‏
فاصلهم یا رب حر النار
شهادت عباس، برای امام حسین(ع) بسیار ناگوار و شکننده بود. جمله پر سوز امام، وقتی که به بالین عباس رسید، این بود: «الآن انکسر ظهری و قلت حیلتی و شمت بی عدوی».  و پیکرش، کنار «نهر علقمه» ماند و سیدالشهدا به سوی خیمه آمد و شهادت او را به اهل بیت خبر داد. هنگام دفن شهدای کربلا نیز، در همان محل دفن شد. از این رو امروز حرم ابا الفضل - علیه السلام - با حرم سید الشهدا فاصله دارد.
مقام والای عباس بن علی - علیه السلام - بسیار است. تعابیر بلندی که در زیارتنامه اوست، گویای آن است. این زیارت که از قول حضرت صادق - علیه السلام - روایت شده، از جمله چنین دارد:
«السلام علیک ایها العبد الصالح المطیع لله و لرسوله و لأمیرالمؤمنین و الحسن و الحسین... اشهد الله انک مضیت علی ما مضی به البدریون و المجاهدون فی سبیل الله المناصحون فی جهاد اعدائه المبالغون فی نصره اولیائه الذابون عن أحبائه...» که تأیید و تأکیدی بر مقام عبودیت و صلاح و طاعت او و نیز تداوم خط مجاهدان بدر و مبارزان با دشمن و یاوران اولیاء خدا و مدافعان از دوستان خداست.امام سجاد - علیه السلام - نیز سیمای درخشان عباس بن علی را اینگونه ترسیم فرموده است: «رحم الله عمی العباس فلقد آثر و ابلی و فدا اخاه بنفسه حتی قطعت یداه فابدله الله عز و جل بهما جناحین یطیر بهما مع الملائکه فی الجنه کما جعل جعفر بن ابی طالب.و ان للعباس عند الله تبارک و تعالی منزله یغبطه بها جمیع الشهداء یوم القیامه»  که در آن نیز مقام ایثار، گذشت، فداکاری، جانبازی، قطع شدن دستانش و یافتن بال پرواز در بهشت، همبال با جعفر طیار و فرشتگان مطرح است و اینکه: عمویم عباس، نزد خدای متعال، مقامی دارد که روز قیامت، همه شهیدان به آن غبطه می‏خورند و رشک می‏برند.
عباس یعنی تا شهادت یکه تازی‏
عباس یعنی عشق،یعنی پاکبازی‏
عباس یعنی با شهیدان همنوازی‏
عباس یعنی یک نیستان تکنوازی‏
عباس یعنی رنگ سرخ پرچم عشق‏
یعنی مسیر سبز پر پیچ و خم عشق‏
جوشیدن بحر وفا،معنای عباس‏
لب تشنه رفتن تا خدا،معنای عباس
در زیارت ناحیه مقدسه نیز از زبان حضرت مهدی - علیه السلام - به او اینگونه سلام داده شده است: «السلام علی ابی الفضل العباس بن امیر المؤمنین، المواسی اخاه بنفسه، الآخذ لغده من امسه، الفادی له، الواقی الساعی الیه بمائه، المقطوعه یداه...»
کربلا کعبه عشق است و من اندر احرام‏
شد در این قبله عشاق،دو تا تقصیرم‏
دست من خورد به آبی که نصیب تو نشد
چشم من داد از آن آب روان تصویرم‏
باید این دیده و این دست دهم قربانی‏
تا که تکمیل شود حج من و تقدیرم

معتمد خلیفه غاصب عباسی که نمی توانست وجود امام را در سامرا تحمل

کند و دید آن همه مراقبت و سختگیری و شدت نسبت به امام حسن

عسکری(ع)فایده ندارد تصمیم گرفت همچون اجداد نا پاکش آن بزرگوار را از

سر راه خود بردارد.به همین خاطر با زهری که در غذای ایشان ریخت آن

حضرت را مسموم کرده و آن امام بزرگوار را در حالیکه 6 سال از امامشتش

می گذشت در سن 29سالگی در هشتم ربیع الاول سال 260هجری قمری به

شهادت رساند.

با شهادت امام حسن عسکری(ع)شهر سامرا در غم واندوه فرو رفت.صدای

گریه و ناله از هر گوشه شهر بلند شد.همه بازارها تعطیل شد و سامرا چچون

صحرای قیامت گردید و همه مردم از کوچک وبزرگ آماده نماز و تشبیع

جنازه آن امام شدند.خلیفه معتمد عباسی مامورنی را جهت جستجو به خانه

آن حضرت فرستاد تا خوب آن جا را بگردند تا شاید فرزند ایشان را پیداکنند اما

وجود نازنین امام زمان(عج) را در آن جا پیدا نکردند.پس از آن خلیفه

برای این که خود را در نزد مردم تبره کند و مسمومیت امام و به شهادت

رساندن ایشان را کتمان کند و خود را بی تقصیر جلوه دهد برادر خود ابو عیسی

بن متوکل را به خانه امام فرستاد.ابو عیسی علویان و هاشمیان و علماء و وزراء

و اشراف را نزدیک خودطلبید و سپس پرده از روی جنازه مبارک امام برداشت و

آن را به حاضران نشان داد و گفت:((این حسن بن علی عسکری(ع)است وبه

مرگ طبیعی در بستر وفات کرده است.))گروهی از پزشکان درباری و قضات و

خدمتگزارانی که درآن جا حاضر بودند به دروغ گواهی دادند.

هنگامی که بدن پاک ومطهر امام حسن عسکری(ع)را کفن کردند و آماده نماز

گزاردن شد جعفر بن علی برادر امام حسن عسکری(ع)و گروهی از

شیعیان وارد خانه امام شدند.وقتی جعفر خواست بر جنازه امام نماز بگزارد

هنگام تکبیر کودکی که چهره گند مگون و موهای مجعد داشت و چهره

چون ماه می درخشید به جعفر نزدیک شد و ردای جعفر را کشید و گفت:((عمو

من به نماز خواندن بر جنازه پدرم از توسزاوارترم.((جعفر که متعجب و دگرگون

شده بود عقب ایستاد و آن کودک جلو آمد و بر بدن پدرش نماز گزارد سپس آن

بدن پاک و مطهر را برداشته و در کنار آرامگاه پدر بزرگوارش حضرت هادی(ع)به

خاک سپرد.جعفر که از این واقعه بسیار ناراحت شده بود نزد معتمد خلیفه

عباسی آمد و واقعه را نقل کرد.معتمدنیز دستور داد تا خانه امام حسن

عسکری(ع)را بگردند تا کودک را پیدا کنند ولی آن کودک پیدا نشد و با عنایت

الهی تا به امروز محفوظ ماند.درود و سلام خداوند بر آن حضرت باد.

لطفا نظر بدهید

کریم اهل بیت امام حسن(ع)درشب سه شنبه پانزدهم ماهمبارک رمضان

سال سوم هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود.کینیه ی آن حضرت ابو

محمد و اقاب ایشان:سید سبط امین حجت بر نقی زکی مجتبی و زاهد

می باشد.مادرش سرور زنان حضرت فاطمه (س) دختر رسول خدا(ص)و

پدرش امیرالمؤمنین حضرت علی(ع)بود و ایشان اولین فرزند این خانواده

می باشد.نام مبارک ایشان را حضرت محمد(ص)جد بزرگوارش((حسن))

نامیدند.حسن در زبان عبری شبر نامیده می شود که نام فرزند حضرت هارون

بود.امام حسن(ع)در چهره و سیماو در اخلاق و رفتار بسیار به حضرت

علاقه ی زیادی به ایشان داشت و می فرمود:((هر که مرا دوست دارد بایدکه

حسن را نیز دوست بدارد.))امام حسن مجتبی(ع)تا سن7سالگی تحت نظرحضرت رسول اللّه(ص)بزرگ شدند.پس از رحلت حضرت رسول(ص)و

شهادت حضرت فاطمه(س)که چندماهی بیشتر فاصله نداشت امام حسن(ع)

تحت ترتیب پدر بزگوار خود قرار گرفتند.